Rodziewicz Włodzimierz (1909–1976), chemik, profesor Politechniki Gdańskiej. Ur. 20 VIII w Rożyszczach w pow. łuckim, był synem Feliksa, administratora rolnego, i Klotyldy z Weszczyńskich, pielęgniarki.
Po ukończeniu Gimnazjum im. T. Kościuszki w Łucku R. studiował w l. 1927–8 chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Warsz., w l. 1928–34 chemię na Politechn. Warsz., gdzie uzyskał dyplom inżyniera; specjalizował się w chemii analitycznej. W l. 1934–8 był starszym asystentem chemii nieorganicznej na politechnice u Tadeusza Miłobędzkiego, analizując wtedy zastosowanie promieni Roentgena do badań strukturowych. W l. 1938–9 pracował jako kierownik zorganizowanego przez siebie Laboratorium Chemicznego w nowo uruchomionej fabryce amunicji nr 2 w Kraśniku. W okresie drugiej wojny światowej R. przebywał w Łucku. Był zatrudniony w l. 1939–41 w Artelu Inwalidów «Cherczowik», w l. 1941–2 jako asystent działu chemicznego Instytutu Higieny, w l. 1942–5 jako chemiczny laborant młyna. W lipcu 1945 R. przybył do Gdańska, obejmując zaraz kierownictwo Katedry Chemii Nieorganicznej na Politechn. Gdań., początkowo był adiunktem, od r. 1946 zastępcą profesora, od r. 1950 profesorem nadzwycz., od r. 1963 profesorem zwycz. Katedrę tę zorganizował od podstaw, współorganizował Wydział Chemiczny, którego w l. 1945–50 był prodziekanem, a w latach 1950–3 i 1958–64 dziekanem. W r. 1949 doktoryzował się z pracy o wyższych mieszanych tlenkach chromu. Katedrą, Zakładem Chemii Nieorganicznej kierował do śmierci, Instytutem Chemii i Technologii Nieorganicznej w l. 1970–3, poza tym zorganizował i redagował wydawnictwo skryptów naukowych uczelni, zapoczątkował „Zeszyty Naukowe Politechniki Gdańskiej”, brał udział w redagowaniu „Wiadomości Chemicznych”.
R. był prekursorem badań związków krzemoorganicznych i twórcą polskiej szkoły w tej dziedzinie, szczególnie dzięki odkryciu dwóch nowych klas tych związków (trójalkoksysilanotioli, czteroalkoksycyklodwusilotiani). Opatentował sam lub ze współpracownikami nową metodę otrzymywania pięciochlorofenolu, zastosowaną do sporządzania preparatów grzybobójczych w kraju i za granicą, metodę odkrywania śladowych ilości wody przy użyciu organoizotiocyjanianosilanów, nową metodę oznaczania potasu radiograwimetrycznie. Wszystkie ważniejsze prace publikował w „Rocznikach Chemii”, m. in.: Synteza chloroołowianów niektórych amin organicznych (1953 z. 2), O estrach etylofenylowych kwasu ortokrzemowego (tamże z. 3), Zastosowanie kwasu chloroołowiowego do bezpośredniego wykrywania jonu potasowego (1954 z. 4), Otrzymywanie estrów kwasu ortokrzemowego w fazie gazowej (1955 z. 2/3), Otrzymywanie sześciofenoksydwusiloksanu metodą hydrolizy chloroestrów fenylowych kwasu krzemowego wodą krystaliczną (1957 z. 5), Działanie czterochlorku krzemu na chloreton (tamże); poza tym ogłosił m. in. w : Zmiany rozmieszczenia pierwiastków w ostatnim periodzie ich układu (1947 z. 7). Był promotorem 20 doktoratów; 6 jego uczniów uzyskało veniam legendi. Do jego szkoły należeli m. in. Jan Dobrowolski (następca na katedrze), Jerzy Szychliński, Tadeusz Jasiński, Halina Bentkowska, Wiesław Wojnowski, Irena Kwiatkowska, Kazimierz Grzędzicki. Był R. członkiem Rady Głównej przy Min. Oświaty i Szkolnictwa Wyższego, członkiem Towarzystwa Naukowego Gdańskiego, Polskiego Tow. Chemicznego, Tow. Przyrodników im. Kopernika, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego. Zmarł 8 III 1976 w Gdańsku i pochowany został na cmentarzu w Gdańsku-Srebrzysku. Był odznaczony m. in. Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, honorową odznaką «Zasłużony dla Ziemi Gdańskiej».
W małżeństwie z Zofią z Kudelskich (zm. 1970) R. dzieci nie miał.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Składy osobowe i programy wykładów Politechniki Gdańskiej 1947–1976; – Politechnika Gdańska 1945–1955, W. 1958 s. 54, 57, 181, 186–7, 364 (częściowa bibliogr.); Politechnika Gdańska 1945–1970, Gd. 1970; Nekrologi z r. 1976: „Życie Warszawy” nr 61, „Dzien. Bałt.” nr 56, 57, 58, „Tyg. Powsz.” nr 20, „Tryb. Ludu” nr 64; – Arch. PAN: Zespół Minerwa – Informacje Jana Dobrowolskiego.
Stanisław Marian Brzozowski